953. Абдуллоҳ ибн Авфо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бу киши маййит қизларига тўрт такбир билан жаноза намози ўқиб, тўртинчи такбирдан кейин икки такбир орасидаги миқдорича туриб, қизларига истиғфор айтиб, дуо қилдилар сўнгра: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам мана шундоқ қилардилар», деб айтдилар.
Бир ривоятда: «Тўртта такбирни айтиб, бир лаҳза туриб қолганларидан биз бешинчи такбирни ҳам айтсалар керак, деб ўйладим. Кейин ўнг ва чап томонларига салом бердилар. Намоз тамом бўлгандан кейин биз у кишига: «Бу нимаси?» десак, у киши: «Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан нимани кўрган бўлсам, унга зиёда қилмайман» ёки «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам мана шундоқ қилдилар», деб айтдилар».
Имом Ҳоким ривоят қилиб, саҳиҳ ҳадис, дедилар.
Шарҳ: Ҳадисдан олинадиган хулосалар:
– Охирги такбир ва салом орасидаги дуонинг жоизлиги.
– Саҳобалар Расулуллоҳ с.а.в.нинг суннатларининг аниқлашга ҳарис бўлганлари.
– Тушунарсиз масалага аниқлик киритиш масаласида сўраб, суриштиришнинг жоизлиги.
953 - وَعَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ أَبي أَوْفَى رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا: أَنَّهُ كَبَّرَ عَلَى جِنَازَةِ ابْنَةٍ لَهُ أَرْبَعَ تَكْبِيرَاتٍ، فَقَامَ بَعْدَ الرَّابِعَةِ كَقَدْرِ مَا بَيْنَ التَّكْبِيرَتَيْنِ يَسْتَغْفِرُ لَهَا وَيَدْعُو، ثُمَّ قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ يَصْنَعُ هَكَذَا.
وَفِي رِوَايَةٍ: «كَبَّرَ أَرْبَعاً فَمَكَثَ سَاعَةً حَتَّى ظَنَنْتُ أَنَّهُ سَيُكَبِّرُ خَمْساً، ثُمَّ سَلَّمَ عَنْ يَمِينهِ وَعَنْ شِمَالِهِ، فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْنَا لَهُ: مَا هَذَا؟ فَقَالَ: إنِّي لَا أَزِيدُكُمْ عَلَى مَا رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ يَصْنَعُ أَوْ: هَكَذَا صَنَعَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ. رَوَاهُ الْحَاكِمُ وَقَالَ: حَدِيثٌ صَحِيحٌ [1/360].