1482. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам тўшакларига кираётганларида «Алҳамдулиллааҳиллазии атъаманаа, ва сақоонаа, ва кафаанаа, ва ааваанаа. Факам мимман лаа каафия лаҳу ва лаа муъвия», дер эдилар».

* Маъноси: «Бизларни едирган, ичирган, ҳожатларимизни раво қилган ва бошпана берган Аллоҳга ҳамдлар бўлсин. Ваҳоланки қанчадан қанча кишилар борки, уларнинг ҳожатини раво қилувчиси ҳам, бошпана берувчиси ҳам йўқ».

Имом Муслим ривояти.

Шарҳ: Ухлашдан олдин Жаноби Ҳақнинг берган неъматларини эслаб, шукр келтириш инсоннинг вазифасидир. Қанчадан қанча инсон оч, егани бир бурда нонга зор бўлган ҳолда у тўқ эканига, қанчадан қанча инсонлар сувсиз ва чанқоқ ҳолда у сувга қониб ухлаши, қанчадан қанча яшашга бош панаси йўқ инсонлар кўчаларда ётишганда юмшоққина ётоқда ётишлик буюк бир неъматдир. Ушбу дуо Аллоҳга берган неъматлари учун шукр келтириш мақсадида айтиладиган дуодир.